این نوشتار به بررسی آراء فلاسفۀ اسلامی دربارۀ انسان با تاکید بر نظر علامه طباطبایی می پردازد. نظر علامه طباطبایی درباره انسان، نظریه‌ای بدیع است. او برخلاف فیلسوفان پیشین، بحث درباره انسان را بحثی متافیزیکی نمی‌داند و در نظریه بدیع خود معتقد است انسان عالمی جدای از عوالم نیست، بلکه انسان در نشئه فی الدنیا دارای یک دائره وجودی است که در پیدایش و رشد، هم تحت تاثیرنظام حقایق قرار دارد و هم تحت تاثیر نظام اعتباریات که محفوف است به نظام حقایق در عالم مثال، عالم عقول و نظام اسماء و صفات در نشئه قبل الدنیا و عالم برزخ و قیامت در نشئه بعد الدنیا. و آن‌چه این سه نشئه را به هم متصل می‌کند و از آن به “من” تعبیر می کند از تجرد، وحدت و بساطت برخوردار است.
ایشان «فلسفه انسان» را متفاوت از «فلسفه مابعدالطبیعه» می‌داند و متناسب با آیات و روایات اذعان دارد که انسان موجودی است که هم می‌تواند علم داشته باشد هم می¬تواند ایمان داشته باشد که علمش یک امر اضطراری و مقدمه ایمان است. ایمانش امر اختیاری است و به اراده و اختیار انسان برمی‌گردد. از این‌رو نمی‌توان ایمان را لازمه جدایی‌ناپذیر علم دانست. کتاب حاضر علاوه بر تحلیل دیدگاه‌های علامه در مقایسه با نظریات فلاسفه بزرگ اسلامی، می‌تواند الگویی نو برای نظریه‌پردازی در تفکر فلسفی و دینی ما در باره انسان به حساب آید.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.