نوشتار حاضر، دومین رساله از کتاب التوحید علامه طباطبایی است. علامه در این رساله درصدد اثبات این مدعاست که خداوند تبارک و تعالی با آنکه در مرتبه ذات اجل و ارفع از آن است که معنون به‌عنوانی یا موصوف به وصفی باشد، در مرتبه اسماء و صفات که متأخر از مرتبه ذات است قابل اتصاف به اسماء و صفات و قابل شناخت است. علامه ضمن این رساله با روشی بدیع و نو به اثیات نظریاتی می پردازد که در تاریخ فلسفه ما سابقه ندارد. از این رو می توان این رساله را مانند سایر کتب علامه منبع اصلی برای پژوهش های مربوط به سیر تطور فکر فلسفی به شمار آورد. شرح حاضر علاوه بر تحلیل دیدگاه‌های علامه در این باره در مقابسه با نظریات فلاسفه بزرگ اسلامی، می تواند الگویی نو برای نظریه‌پردازی در تفکر فلسفی و دینی ما به حساب آید.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.